اثرات سطوح کربوهیدراتهای غیر فیبری(NFC)  همراه و بدون استفاده از چربی بر تولید و ترکیب شیر 8 راس گاو شیری هلشتاین در یک طرح چرخشی با 4 دوره 21 روزه مورد مطالعه قرار گرفت. گاوهای شیری چند شکم زایش با میانگین تولید شیر و روزهای شیردهی به ترتیب 36±5 کیلوگرم و 8±46 روز مورد استفاده قرار گرفتند. جیره های آزمایشی شامل 1) سطح بالای کربوهیدراتهای غیرفیبری بدون چربی، 2) سطح بالای کربوهیدراتهای غیرفیبری همراه با 2.5% چربی، 3) سطح پایین کربوهیدراتهای غیرفیبری بدون چربی و 4) سطح پایین کربوهیدراتهای غیرفیبری با 2.5% چربی بودند. سطح بالا و پایین کربوهیدراتهای غیرفیبری به ترتیب برابر 40 و 30% ماده خشک جیره بود. نتایج نشان داد که جیره های آزمایشی اثری بر مصرف ماده خشک روزانه نداشتند، ولی کاهش سطح کربوهیدراتهای غیرفیبری جیره، مصرف NDF وADF  روزانه و قابلیت هضم ADF را بصورت معنی دار (P<0.05) افزایش داد، ولی بر قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و پروتیین خام بی اثر بود. pH شکمبه در جیره های مختلف اختلاف معنی دار نداشت، اما کاهش سطح کربوهیدراتهای غیرفیبری غلظت آمونیاک شکمبه، ازت اوره ای خون (BUN) و ازت اوره ای شیر (MUN) را به طرز معنی دار (P<0.05) افزایش داد. اضافه کردن چربی به جیره با کربوهیدراتهای غیرفیبری بالا باعث افزایش معنی دار(P<0.05)  گلوکز خون گردید. کاهش سطح کربوهیدراتهای غیرفیبری جیره اثری بر فعالیت جویدن نداشت. کاهش سطح کربوهیدراتهای غیرفیبری در جیره فاقد مکمل چربی، باعث کاهش تولید شیر روزانه گردید و با افزودن چربی این کاهش جبران شد. جیره های آزمایشی اثری بر درصد و تولید روزانه کل مواد جامد، پروتیین خام، چربی و SNF شیر نداشتند. بطور کلی می توان چنین نتیجه گرفت که عکس العمل گاوهای شیری با افزودن چربی در جیره های با محتوای کربوهیدرات قابل تخمیر کم، بهتر است.

در این آزمایش خصوصیات فیزیکی، شیمیایی و تخمین دیواره سلولی موثر فیزیکی و قابلیت هضم چند محصول فرعی کشاورزی شامل لرد، تفاله و هسته خرما، تفاله انگور، پوسته پسته، تفاله لیموترش و کاه برنج به روش برون تنی (in vitro) تعیین گردید. داده های جمع آوری شده در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار آنالیز آماری شدند. خصوصیات فیزیکی، شیمیایی و قابلیت هضم در بین نمونه های خوراکی به طور معنی داری متفاوت بودند. کاه برنج با ظرفیت نگهداری آب بالا و دانسیته توده ای پایین بر روی فاز مایع شکمبه- نگاری شناور شده و سبب تحریک فرایند نشخوار می گردد. هسته خرما با دانسیته توده ای بالا تمایل به رسوب در شکمبه داشت. در بین خصوصیات شیمیایی، کربوهیدرات غیرفیبری تفاله لیموترش و پوسته پسته و پروتئین خام تفاله انگور، لرد و تفاله خرما با بقیه مواد خوراکی تفاوت معنی داری داشتند. با مشاهده نتایج خصوصیات فیزیکی، تفکیک اندازه ذرات و دیواره سلولی موثر فیزیکی، کاه برنج تامین کننده خصوصیات مناسب الیاف در جیره می باشد. همچنین تفاله انگور، هسته و لرد خرما می توانند تامین کننده بخشی از دیواره سلولی موثر فیزیکی جیره باشند. با استفاده از الک های جدید پنسیلوانیا، نسبت به نوع قدیمی آن، تفکیک اندازه ذرات و دیواره سلولی موثر فیزیکی دقیق تر محاسبه شد. در بین محصولات فرعی بررسی شده، از تفاله خرما با کربوهیدرات غیرفیبری و پروتئین مناسب و قابلیت هضم بالا می توان به نسبت بیشتری در جیره نشخوارکنندگان استفاده نمود.

تعیین ارزش غذایی مواد خوراکی در سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل (CNCPS) براساس بخشهای نیتروژن و کربوهیدرات آنها می باشد. به منظور تعیین بخشهای نیتروژن و کربوهیدرات برخی مواد خوراکی، آزمایشی انجام شد. مواد خوراکی مورد آزمایش عبارت از؛ یونجه، ذرت سیلو شده، کاه گندم، جو، کنجاله سویا، تخم پنبه، سبوس گندم، تفاله چغندرقند، پودر ماهی و کنجاله های تخم پنبه فشاری حاصل از چند کارخانه روغن کشی بودند. در این آزمایش، پروتئین خام، نیتروژن غیرپروتئینی (بخش A)، پروتئین حقیقی سریع تجزیه شونده در شکمبه (بخش B1)، پروتئین حقیقی متوسط تجزیه (بخش B2)، پروتئین حقیقی کند تجزیه (بخش B3)، پروتئین نامحلول در شوینده اسیدی (بخش C)، دیواره سلولی (NDF)، دیواره سلولی منهای همی سلولز (ADF) با روشهای آزمایشگاهی تعیین و کربوهیدراتهای غیرساختمانی (NSC) محاسبه شدند. درصد پروتئین خام مواد خوراکی کمتر از مقادیر جدولی سیستم کرنل بود. بخش A پروتئین در مواد خشبی، بر حسب درصدی از پروتئین خام، بویژه در یونجه، بالاترین مقدار بود. بخش B1 بر حسب درصد پروتئین خام در تخم پنبه و کنجاله های تخم پنبه، بالاتر از مواد خوراکی دیگر بود. کنجاله سویا، بالاترین مقدار بخش B2 پروتئین را داشت و کنجاله های تخم پنبه متوسط بودند. بخش B3 بر حسب درصدی از پروتئین خام، در پودر ماهی و تفاله چغندرقند بالاترین بود. کنجاله های تخم پنبه و تفاله چغندرقند و ذرت سیلو شده بالاترین مقادیر بخش C را داشتند. درصد دیواره سلولی و دیواره سلولی منهای همی سلولز در مواد خوراکی، بویژه در کنجاله های تخم پنبه، بالاتر از مقادیر جدولی سیستم کرنل بودند.

هدف از این پوهش بررسی تأثیر مصرف سطوح مختلف مخمر زنده بر سلامت و عملکرد شکمبه گاوهای شیری تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح مختلف کربوهیدرات های غیر فیبری بود. در این آزمایش، از شش رأس گاو شیری فیستولاگذاری شده در قالب طرح مربع لاتین گردان با شش دوره زمانی (14 روزه) و شش جیره مختلف استفاده شد که تیمارهای آزمایش شامل: 1) سطح کربوهیدرات های غیر فیبری پائین بدون مخمر، 2) سطح کربوهیدرات های غیر فیبری پائین همراه با پنج گرم مخمر، 3) سطح کربوهیدرات های غیرفیبری پائین همراه با 10 گرم مخمر، 4) سطح کربوهیدرات های غیر فیبری بالا بدون مخمر، 5) سطح کربوهیدرات های غیر فیبری بالا همراه با پنج گرم مخمر و 6) سطح کربوهیدرات های غیر فیبری بالا همراه با 10 گرم مخمر بود. مصرف ماده خشک روزانه، فعالیت نشخوار، فراسنجه های شکمبه ای و متابولیت های خونی در هر دوره اندازه گیری شد. مصرف ماده خشک، فعالیت نشخوار و قابلیت هضم مواد مغذی، pH و میانگین دمای شکمبه تحت تأثیر تیمارهای آزمایش قرار نگرفت. شاخص های عمومی سلامت و پلاسمای خون نیز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد افزودن مخمر زنده به جیره هایی به غلظت مختلف NFC تاثیری بر عملکرد شکمبه، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک و متابولیت های خونی ندارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف بیماری پریودنتال یکی از شایع ترین بیماری های مزمن دهان و دندان در سراسر جهان است و یکی از دلایل مهم از دست دادن دندان به ویژه در سالمندان به شمار می رود. انواع مواد غذایی ممکن است بر سلامت پریودنتال تاثیرگذار باشند. با توجه به اهمیت سلامت پریودنتال و تغذیه کافی در سن بالا، این مطالعه با هدف بررسی همراهی مصرف کربوهیدرات با سلامت پریودنتال در سالمندان شهر امیرکلا انجام شد. مواد و روش ها این مطالعه مقطعی بخشی از فاز دوم مطالعه کوهورت سالمندی امیرکلا است که 400 سالمند (شامل 200 مرد و 200 زن) تحت ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات اجتماعی-اقتصادی تمام افراد در فرم اطلاعاتی وارد شد. وضعیت سلامت پریودنتال شامل شاخص پلاک (PI =Plaque Index)، شاخص بیماری پریودنتال (PDI =Periodontal Disease Index) و شاخص بهداشت دهان (OHI Oral Hygiene Index=) اندازه گیری شد. سپس پرسشنامه تناوب تغذیه ای نیمه کمی (SQFFQSemi-quantitative Food Frequency Questionnaire= ) به منظور دریافت روزانه کربوهیدرات بر حسب گرم در روز برای تمام بیماران تکمیل شد. سپس ارتباط مصرف کربوهیدرات با سلامت پریودنتال مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها سالمندان به طور میانگین روزانه 102/4±, 316 گرم کربوهیدرات مصرف می کردند. میانگین عددی شاخص های پریودنتال OHI، PDI و PI در گروه با مصرف کربوهیدرات بالا (gr 300<) به ترتیب 1/39±, 2/18، 1/51±, 2/84 و 0/86±, 1/51 بود و در گروه با مصرف کربوهیدرات پایین ( gr300<) این میزان پایین تر و به ترتیب 1/52±, 1/96، 1/53±, 2/56 و 0/91±, 1/37 به دست آمد. اما اختلاف بین دو گروه معنی دار نبود. نتیجه گیری نتایج مطالعه نشان داد که میان مصرف کربوهیدرات و شاخص های سلامت پریودنتال ارتباطی وجود ندارد.

پژوهش های اندکی در مورد تاثیر مصرف مکمل گلوتامین در ترکیب با کربوهیدرات بر شاخص های مختلف خونی ورزشکاران انجام گرفته است. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر مصرف مکمل های گلوتامین-کربوهیدرات و کربوهیدرات بر میزان استرس اکسیداتیو، کورتیزول و انسولین پلاسما پس از یک جلسه تمرین تناوبی شدید بود. بدین منظور 20 دانشجوی ورزشکار واجد شرایط به صورت تصادفی در دو گروه 7 نفره (مکمل) و یک گروه 6 نفره (کنترل) قرار داده شدند. آزمودنی های گروه های تجربی یک جلسه فعالیت تناوبی شدید انجام دادند و به آنها مکمل غذایی داده شد. نمونه های خونی برای ارزیابی متغیرهای پژوهش در فواصل زمانی پیش از تمرین، بلافاصله، 3 ساعت و 24 ساعت پس از تمرین جمع آوری شد. نتایج نشان دهنده افزایش معناداری (05/0>P) در میزان GSH پلاسمای خون در وهله های زمانی 3 و 24 ساعت پس از تمرین و افزایش در میزان TAC پلاسما در وهله زمانی 24 ساعت پس از تمرین در گروه کربوهیدرات-گلوتامین نسبت به گروه کربوهیدرات بود. همچنین کاهش معنا داری در میزان کورتیزول در وهله های زمانی بلافاصله و 3 ساعت پس از تمرین در گروه کربوهیدرات-گلوتامین نسبت به گروه کربوهیدرات مشاهده شد. با توجه به این یافته ها به نظر می رسد که مصرف مکمل گلوتامین در ترکیب با کربوهیدرات نسبت به مصرف مکمل کربوهیدرات پس از یک جلسه فعالیت تناوبی شدید موجب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و همچنین کاهش میزان کورتیزول و شرایط کاتابولیک شده است.